انا ميييييييييييين

من سنين مش كتير اوى اتخلصت من عقدة مزمنة كانت عندى.. عقدة تقديس الناس اللى بحبهم.. عشان انا بحب واحده صحبتى يبقى كل الناس لازم تتكلم عنها كويس واللى يقول عليها نص كلمة اقطعله لسانه.. لحد ماكتشفت فى الاخر ان اللى انا بشوفه حقيقة الناس ماهواش حقيقتهم ولا اللى الناس التانين بيشوفوه في الناس دى حقيقتهم برده... الموضوع زوايا.. كل واحد واقف فى زاوية شايف الناس منها وكل واحد فاتح فى نفسه شبابيك الناس بيطلوا عليه منها.. وكل واحد بقى الناس بتشوفه زى ماهو باين من الشباك اللى فتحهولهم من الزاويه اللى هم واقفين فيها... ومهما كنت قريب من شخص استحالة هتشوف كل شبابيك.. ولو شفت كل شبابيكه هيفضل فى حتت مالهاش شبابيك اساسا... ماحدش بيعرف حد بس كلنا بنحاول.. عشان كده مبقيتش ازعل اما حد يشوف واحده صحبتى رخمة فى حين انى بشوفها زى العسل لان هى ممكن متكونش لا كده و لاكده.. بس انا شايفاها كده وغير شايفها بصوره تانيه وفى الحالتين كلامنا لن يغير من واقع الامر شىء.. عشان كده برده معدتش بحاول اغير رأى اى حد فيه.. معدتش بناقش اللى بيقولولى انى بصدر احكام مطلقة ولا بحاول افهم اللى بيشوفونى على نياتى انى مش كده... لكن طول عمرى مقتنعه ان صاحب صاحبى مش لازم يكون صاحبى ومقتنعة برده ان مش كل صحابى لازم يحبوا بعض ومقتنعه ان كل الناس لازم يبقى فى حد بيشوفها كويسه حتى لو هى مش كويسه وكل الناس لازم فى حد يشوفهم مش كويسين حتى لو هم كويسين